Öyle dolambaçlı yollardan gitmeyeceğim kısaca kimim ben. Uzun sözcükler, kafa karıştırmaya meyilli felsefe seramonileri yok. Bir kaç blog gezinmem ve sonuç olarak herkes de değil de çoğunda bir müthişim ben havası görmem sonucu yazmaya karar verdim aslında. İnternet ortamına güvenim yok oysa, hiçbir şekilde özel bilgimi dökmediğim ve dökmeyeceğim bir yer. Sahte isimler, sahte adresler, sahte kişilikler kim umursuyor ki böyle bir yerde olmayı? İnternete girme amacımı sorarsanız ağzımdan çıkanlar karşılığında bana küfredersiniz. Onlarca ama hepsi içi boş şeyler sıralayabilirim size. Bu sefer size gerçekten ne yaptığımı yazacağım yazmış ya da yazacak olduğum manga ya da hikayelerden bahsetmeyeceğim kendimi anlatacağım. Öyle 'vaktim boldu ve sigara içmeye çıktım' tadında olacağını da hiç zannetmiyorum büyük göstermeye çalışan veletler siktir olup giderse hayatımdan daha mükemmel olur hatta. Ayrıca sigaradan nefret ederim, içenlerden değil belki ama içme düşüncesi bile beni mahvetmeye yeter.
Niye bir blog açtım, amacım neydi? Birine ithafen yazılar yazmak mı yoksa internetin çeşitli alanlarında popülerleşmek mi? Yazılarım mı, zevkine okuduğum mangalar mı yoksa hikayelerim mi beni daha yukarıya çıkartacakmış? Peh. İnsanların bana tapmasını da istemiyorum ayrıca kim ister böyle bir ego tatminini. Elimden geldiğince yalın bir biçimde aktarıyorum düşüncelerimi duygularımı . Müthiş küfür içeren son derece cool veyahut resmi şeylerden banane ki kendim olayım yeter. Ayrıca insanların aksine blog'unun meşhur olmasını isteyenlerden de değilim. Amacım olmayan insanlara bir şeyler anlatmak bi nevi kendi kendime konuşmak.
Arkadaşlarım ya da çevremdekiler bilmesin istiyorum, bana ait özel bir alanım olsun ve sadece ben bileyim. O yüzden rastgele uğramışsanız sayfayı kapatın. Kişisel bir blog bu.
Gecenin 2.40'ında ne yaptığıa gelirsek Dogs; Bullets&Carnage serisini bitirdim ve kolum ağrıyana kadar yazı yazıyorum. Neden mi yazıyorum? Hoşuma gidiyor. Emekli br role player olarak karakterlerimin ölmediğini bilmek beni mutlu ediyor. İçimdeki yazma arzusu da ölmemiş belli ki. Amacım yazı tatmini bir nevi. Bloguma gezerken rastlayan küçük insancıklar benim kuklalarım bir nevi. Düşünce kuklaları. Ah, bunu yapmayacaktım değil mi? Tamam şöyle diyeyim o zaman. Hayaletlerle konuşuyorum ben. Kimsenin okumadığı yazılarım bana ölmediğimi anımsatıyor. Mükemmel bir his. Ilık rüzgarın teninize nüfuz etmesi, saçlarınızda oynaşması ve yokolup gitmesi; bir sigaranın tek içimlik nefesi kadar mükemmel ve çabucak kaybolan hissi. Bu tutku ile üç yıldır bir şeyler yazıyorum ve durmayacağım da sanırım. Bu yüzden yazıyorum. Zorunluluk ya da başka bir şeyden değil. O his için. Yaşadığım hissi için.
Peki kimim ben? Sıradan bir insan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder